Η ενάγουσα κατέθεσε αγωγή το 2020, διεκδικώντας χρηματικό ποσό περίπου 1.665.000 ευρώ, το οποίο αναλήφθηκε από κοινούς τραπεζικούς λογαριασμούς του πατέρα της και των άλλων εναγομένων (κληρονόμων του αδελφού του πατέρα της). Ισχυρίζεται ότι τα χρήματα αυτά ανήκαν αποκλειστικά στον πατέρα της και η ανάληψη από τον αδελφό των εναγομένων ήταν παράνομη, ζητώντας αποζημίωση λόγω αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Η αγωγή δικάστηκε ερήμην της, επειδή δεν κατέβαλε το δικαστικό ένσημο, με αποτέλεσμα η υπόθεση να απορριφθεί. Η ενάγουσα άσκησε έφεση και το δικαστήριο έκρινε ότι η έφεση επιφέρει την εξαφάνιση της πρωτόδικης απόφασης και η υπόθεση πρέπει να ξαναδικαστεί στο Εφετείο, το οποίο λειτουργεί τότε ως πρωτοβάθμιο δικαστήριο.
Παράλληλα, το δικαστήριο τόνισε ότι η ενάγουσα πρέπει να καταβάλει το αναλογούν δικαστικό ένσημο για να εξεταστεί η υπόθεση ουσιαστικά, καθώς το αίτημα παραμένει καταψηφιστικό (αποζημίωση), και η προσπάθεια να μετατραπεί σε αναγνωριστικό (να αναγνωριστεί δικαίωμα χωρίς καταβολή χρημάτων) μετά το πέρας της δίκης στον πρώτο βαθμό κρίθηκε απαράδεκτη.