Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να παρουσιάσει τον μετασχηματισμό την τελευταία τριακονταετία της λέξης «περιβάλλον», λόγω της οικολογικής κρίσης και των επιστημονικών και θεωρητικών αναζητήσεων που τη συνοδεύουν, από μια απλή λέξη σε μια οριζόντια, πολύσημη και πολυεπίπεδη έννοια. Μια έννοια που ενδιαφέρει πλέον όχι μόνον περιοριστικά την επιστήμη, αλλά ευρύτερα την οργάνωση και λειτουργία των σύγχρονων κοινωνιών και των θεσμών τους σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο. Η έμφαση φυσικά δίνεται στη διαχρονική προσέγγιση του περιβαλλοντικού ζητήματος από την πλευρά του δικαίου, που οδήγησε στη γένεση και διαμόρφωση ενός αυτοτελούς δικαιικού κλάδου, του δικαίου του περιβάλλοντος. Ειδικότερα, το άρθρο εστιάζει στην ανάλυση των αρχών της αειφορίας και αειφόρου ανάπτυξης, όπως και στον βαρύνοντα ρόλο που διαδραματίζει για την προστασία του περιβάλλοντος από τη μια το δικαίωμα στο περιβάλλον, ως ένα θεμελιώδες δικαίωμα του νομικού μας πολιτισμού, και από την άλλη οι αρχές του δικαίου του περιβάλλοντος ως στοιχείο συνοχής, ομοιογένειας και εμπλουτισμού της ερμηνείας της νομοθεσίας.