Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η έννοια, η έκταση και η λειτουργία της έννοιας των «τρίτων», όρου της νομοτυπικής μορφής και δη της αντικειμενικής υπόστασης του αρθρ. 363 ΠΚ περί συκοφαντικής δυσφήμησης, στο πλαίσιο της πειθαρχικής διαδικασίας, η οποία προβλέπεται στις οικείες διατάξεις του Ν. 3528/2007 για τους πολιτικούς διοικητικούς υπαλλήλους του κράτους και των Ν.Π.Δ.Δ., μετά την κύρωση και θέση σε ισχύ του Ν. 5090/2024. Ιδίως ερευνάται το αν η εξαίρεση που εισήχθη κανονιστικά με τον Ν. 5090/2024, σε ό,τι αφορά τους «τρίτους» του εγκλήματος της συκοφαντικής δυσφήμησης, αφορά και την πειθαρχική διαδικασία, αν δηλαδή τελείται το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης όταν το περιεχόμενο ενός ισχυρισμού εμπεριέχει (και) στοιχεία πειθαρχικού παραπτώματος κατ’ αρθρ. 106-107 Ν. 3528/2007 και κοινοποιείται ή διαβιβάζεται αρμοδίως και στα όργανα τα οποία είναι επιφορτισμένα με τον πειθαρχικό έλεγχο ενός υπαλλήλου, ή αν ο νομοθέτης ηθελημένα δεν προέβη σε ρητή μνεία της πειθαρχικής διαδικασίας και ήθελε η εξαίρεση που θέσπισε να καταλαμβάνει περιοριστικά τις εν στενή εννοία ποινικές, πολιτικές και διοικητικές δίκες και διαδικασίες.