Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται η ερμηνευτική προσέγγιση του α. 82A του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα. Ειδικότερα, διερευνάται η δικαιοπολιτική και αντεγκληματική σκοπιμότητα της ποινικοκυρωτικής επιβάρυνσης των σχετικών συμπεριφορών. Αναπτύσσεται, δε, ο προβληματισμός ως προς τον εντοπισμό αυτοτελούς εννόμου αγαθού, που θωρακίζει κυρωτικά η διάταξη του α. 82A ν. ΠΚ. Θέση της μελέτης αποτελεί ότι προστατευόμενο έννομο αγαθό είναι αυτό που προστατεύεται από τις επιμέρους ήδη τυποποιημένες ποινικές διατάξεις, τις οποίες επιβαρύνει κυρωτικά η διάταξη του α. 82A ν. ΠΚ. Περαιτέρω, επιχειρείται η δογματική διερεύνηση του εάν η εν λόγω διάταξη τυποποιεί ένα «ιδιώνυμο» έγκλημα, διακεκριμένες παραλλαγές ήδη τυποποιημένων ποινικά συμπεριφορών ή έναν γενικό ρυθμιστικό επιμετρητικό κανόνα, με την τελευταία άποψη να υιοθετείται από την μελέτη.