Η συγγραφέας εξετάζει δύο βασικές τροποποιήσεις που επέφερε στο δίκαιο της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ο Ν 4958/2022: την εισαγωγή της δυνατότητας κρυοσυντήρησης γεννητικού υλικού χωρίς ιατρική αναγκαιότητα, για τη διατήρηση της γονιμότητας, και την κατάργηση του ανώτατου χρονικού ορίου διάρκειας της κρυοσυντήρησης. Αναλύονται τα επιχειρήματα υπέρ και κατά αυτών των νομοθετικών επιλογών και διατυπώνονται προτάσεις για την αποφυγή των κινδύνων από την εφαρμογή τους.