Ήδη πολύ προ της πανδημίας του Covid-19 ήταν εμφανής μια παγκόσμια «επιδημία» παιδικής κακοποίησης. Κατά το διάστημα της πανδημίας διαδραματίστηκε μια δεύτερη πανδημία, η οποία όξυνε το πρόβλημα της εγκληματικής νοσηρότητας κατά των παιδιών, τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Μάλιστα, παρ’όλο που ο Covid-19 δεν εμφανίστηκε με μεγάλη συχνότητα στα παιδιά, ωστόσο είχε σοβαρότατες συνέπειες σ’αυτά. Η προσέλκυση ανηλίκων για σεξουαλικές πράξεις μέσω διαδικτύου, η αναζήτηση και η κοινοποίηση εικόνων σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών ή η κοινή χρήση πορνογραφικού υλικού με παιδιά, αλλά και η ενδοοικογενειακή βία είναι μερικές μόνο από τις μορφές κακοποίησης των ανηλίκων κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Η διάρκεια και η σοβαρότητα των πράξεων κακοποίησης είναι κρίσιμοι παράγοντες για την αξιολόγηση της επιρροής που θα έχουν αυτοί συνολικά στην πορεία της ζωής των παιδιών, ιδίως για τα πλέον ευάλωτα. Το κράτος έχει υποχρέωση μιας ολιστικής προσέγγισης του ζητήματος για την προστασία των παιδιών, ωστόσο τα μέτρα που έχουν ληφθεί δεν φαίνονται απόλυτα ικανοποιητικά. Το ζήτημα εξετάζεται μέσα από την παρουσίαση και κριτική της εθνικής νομοθεσίας και της νομολογίας του ΕΔΔΑ για σχετικές υποθέσεις.