Η απαγόρευση της εκ νέου άσκησης των ενδίκων βοηθημάτων και μέσων έχει διαμορφωθεί νομολογιακά ως μια αρνητική προϋπόθεση του παραδεκτού που συνδέεται με τις αρχές της ασφάλειας δικαίου και της σταθερότητας των διοικητικών καταστάσεων. Η παραπεμπτική στην Ολομέλεια ΣτΕ 2460/2021 έθεσε το ερώτημα εάν το ά. 70 παρ. 1 εδ. β΄ ΚΔΔ κατά συνταγματικώς θεμιτό τρόπο κατέστησε την απαγόρευση άσκησης δεύτερης προσφυγής ηπιότερη, επιτρέποντάς την σε περίπτωση απόρριψης της αρχικής για τυπικούς λόγους. Η εργασία εξετάζει τις αποφάσεις Ολομέλειας ΣτΕ 1828 και 1829/2023 ως προς την αντίληψη του δικαιώματος δικαστικής προστασίας, ενώ αντιμετωπίζεται κριτικά η μειοψηφήσασα γνώμη περί προσβολής της αρχής της δικονομικής ισότητας από την ένδικη ρύθμιση. Ακόμη, παρουσιάζεται η προβληματική μιας εκ του Συντάγματος αρχής ορθολογικής οργάνωσης της απονομής της διοικητικής δικαιοσύνης την οποία εισηγείται η μειοψηφήσασα γνώμη. Τέλος, εξετάζεται το ερώτημα περί των τυπικών σφαλμάτων που επιδέχονται θεραπείας με την άσκηση δεύτερης προσφυγής. Επισημαίνεται ότι ο κύκλος προβλημάτων που εθίγησαν στις αποφάσεις της Ολομέλειας ΣτΕ 1828 και 1829/2023 εν τέλει ανάγεται στον εν γένει προσανατολισμό της διοικητικής δικονομίας βάσει του άρθρου 20 παρ. 1 Συντ. και, σε δεύτερο επίπεδο, στην έκταση των δυνατοτήτων παρέμβασης του ΣτΕ στη διοικητική δικονομία έναντι του κοινού νομοθέτη.