Στην παρούσα μελέτη, ο συγγραφέας ασχολείται με μία «παθολογία» της αποζημιωτικής ευθύνης, με την χωλή παθητική ενοχή εις ολόκληρον. Πρόκειται για την ευθύνη καθενός από τους περισσότερους δράστες στην έκταση της ζημίας, που περιορίζεται κάποιες φορές είτε από συμβατική ρήτρα ανευθύνου είτε από μια εκ του νόμου απαλλαγή του ενός μόνο δράστη. Ο συγγραφέας ανατρέχει στην αιτιολογία του προβλήματος στον γερμανικό και ελληνικό Αστικό Κώδικα και αναλύει τις προταθείσες στη θεωρία λύσεις (δηλαδή άφεση χρέους, αναλογική εφαρμογή διάταξης 863 ΑΚ, σύμβαση υπέρ τρίτου και μερική παραίτηση από την αποζημιωτική ευθύνη), εξαίρει δε την γαλλική λύση (άφεση χρέους με μερική ενέργεια) ως την πλέον ορθολογική νομοθετική αντιμετώπιση του προβλήματος. Προτείνεται κατόπιν τούτου η τροποποίηση στο μέλλον του άρθρου 484 ΑΚ και κατατίθεται η προσωπική άποψη του συγγραφέα για το ότι στην απαλλαγή του ενός δράστη λόγω μειωμένου εκ του νόμου πταίσματος, όπως και στην απαλλαγή του για διαφορετική παραγραφή, θα πρέπει να γίνει δεκτό το σκεπτικό της επενεργούσας συρροής που ισχύει στη συρροή αξιώσεων, όπως επίσης θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και το σκεπτικό της 281 ΑΚ μέσω ακριβώς της διορθωτικής λειτουργίας της εν λόγω γενικής ρήτρας.