Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται το ζήτημα της δικαστικής εκπροσώπησης του Ελληνικού Δημοσίου στη δίκη που διανοίγεται με την αγωγή ακύρωσης πλασματικής αποδοχής κληρονομίας, όπου αυτό ενάγεται ως δανειστής της κληρονομίας. Στη νομολογία υποστηρίζονται αντικρουόμενες απόψεις χωρίς κάποια από αυτές να μπορεί να χαρακτηριστεί κρατούσα, με αποτέλεσμα να επικρατεί σύγχυση αναφορικά με το πρόσωπο στο οποίο πρέπει να επιδοθεί η αγωγή. Ανάλογα με την υιοθετούμενη άποψη η αγωγή επιδίδεται σε διαφορετικό πρόσωπο ή και σε περισσότερα πρόσωπα (Υπουργός Οικονομικών, Διοικητής της ΑΑΔΕ, Προϊστάμενος της αρμόδιας υπηρεσίας της ΑΑΔΕ). Στη μελέτη προκρίνεται ως ορθότερη η θέση ότι το Δημόσιο εκπροσωπείται στην προκείμενη δίκη από τον Διοικητή της ΑΑΔΕ και συνεπώς επίδοση της αγωγής απαιτείται να γίνει μόνο σε αυτόν.