Ο γάμος ανεξαρτήτως φύλου και η συνακόλουθη δυνατότητα ομόφυλων συζύγων να υιοθετούν δεν δίνει απλώς απάντηση στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν ομογονεϊκές οικογένειες, αλλά συνιστά σημαντική συμβολή στον αγώνα για την εξάλειψη των διακρίσεων. Η απουσία, όμως, από τον Ν 5089/2024 διατάξεων για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή υπήρξε άστοχη νομοθετική επιλογή. Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι η ειδικότερη εξέταση της πρόσβασης αντρών συζύγων στην ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Η ανάπτυξη εκκινεί από τον γνωστό προβληματισμό για την πρόσβαση σε αυτή άγαμων μόνων αντρών και εξετάζει την επίδραση του νέου νόμου σε αυτόν. Στο επίκεντρο της ανάλυσης βρίσκεται η ιατρική αναγκαιότητα, ως αρχή που διέπει την ρύθμιση της τεχνητής γονιμοποίησης, η οποία υποστηρίζεται ότι είναι πλέον απαραίτητο να ερμηνεύεται διασταλτικά, ως «αντικειμενική αδυναμία απόκτησης τέκνου με φυσικό τρόπο», δίνοντας στην ουσία τη θέση της στην επικουρικότητα. Στη βάση αυτή καταλήγουμε ότι πρόσβαση στην ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή έχουν όχι μόνο οι γυναίκες σύζυγοι, από κοινού, αλλά, με έρεισμα στην αρχή της ισότητας, και οι άντρες σύζυγοι. Ανεξάρτητο από τα ανωτέρω είναι το ζήτημα της προστασίας της παρένθετης, το οποίο προσχηματικά μεν ανακινήθηκε κατά τις συζητήσεις στο πλαίσιο του νόμου για την ισότητα στον γάμο, αλλά εν τέλει καλώς ανακινήθηκε, προκειμένου να επανεκτιμηθούν οι σχετικές ρυθμίσεις.