Η συχνή σύνδεση και συνάφεια της προσωρινής κράτησης, ως του πλέον ακραίου μέτρου δικονομικού καταναγκασμού, αποκαλύπτει προτιμωρητικές πρακτικές και μια λανθάνουσα εξάρτηση από την περιρρέουσα δημοσιότητα και την λαϊκή κατακραυγή. Η ανυποχώρητη αξίωση για ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία όλων των δικαιοδοτικών κρίσεων που συνδέονται με την προσωρινή κράτηση θα συμβάλει στην επιστημονική τεκμηρίωση της επιβολής της και θα απομακρύνει τη «διασύνδεσή» της με το κοινό αίσθημα.