H κινητοποίηση της δίκης για το έγκλημα του βιασμού πρέπει να βρίσκεται στην αποκλειστική πρωτοβουλία της πολιτείας, διότι πρόκειται για ένα έγκλημα υψίστης κοινωνικής σημασίας, εντασσόμενο σε μια κατηγορία αδικημάτων, όπου -λόγω και της «εν κρυπτώ», κατά κανόνα, τέλεσής τους- οι προβλέψεις για ψυχολογική «διέξοδο» του θύματος ανοίγουν τον δρόμο για ιδιωτικές συμφωνίες και δικονομικές μεθοδεύσεις. Συνεπώς, το βάρος πρέπει να δοθεί στην εξεύρεση άλλων δικονομικών εγγυήσεων υπέρ του θύματος, οι οποίες να του εξασφαλίζουν μια αποτελεσματικότερη διαδικασία, όπου θα επιδιώκεται η αναζήτηση της ουσιαστικής αλήθειας και η τιμώρηση του εγκλήματος.