Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλει δια του δικαίου ένα καθορισμένο οικονομικό πρότυπο στα κράτη μέλη της. Οι τέσσερις οικονομικές ελευθερίες της εσωτερικής αγοράς (εμπορευμάτων, κεφαλαίων, υπηρεσιών και προσώπων), ως αναπόσπαστο μέρος του ευρωπαϊκού οικονομικού συντάγματος, επιτάσσουν τη μείωση των διασυνοριακών εμποδίων προς διασφάλιση της οικονομικής προόδου και της ευημερίας εν γένει. Παρότι τα οφέλη της ελεύθερης κυκλοφορίας -σε κάθε έκφανσή της- είναι αδιαμφισβήτητα, η δυνατότητα ελεγχόμενης επιβολής εθνικών περιορισμών είναι σημαντική, και δη εν καιρώ κρίσεων. Στο πλαίσιο της σχέσης μεταξύ δικαίου, πολιτικής και οικονομίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, οι βασικές αρχές του «ταξιφιλελευθερισμού», με έμφαση ως προς την ικανότητα του συστήματος να αποτρέπει τις ισχυρές συγκεντρώσεις της εξουσίας καθώς και να προβαίνει σε διορθώσεις οριακών δυσλειτουργιών της αγοράς, εξακολουθούν να είναι η πυξίδα που μπορεί να βελτιώσει το κοινό μας μέλλον. Θα μπορούσε η Ένωση να στραφεί προς μια πιο ταξιφιλελεύθερη κατεύθυνση, αντιμετωπίζοντας καλύτερα τις συνθήκες στις οποίες ευδοκιμεί ο κρατικός προστατευτισμός ή ο αχαλίνωτος καπιταλισμός;