Οι επιμέρους κανόνες του διοικητικού δικονομικού δικαίου αλληλεξαρτώνται και οφείλουν να συγκροτούν ένα λειτουργικό σύστημα, με κοινές αρχές και συνεκτικότητα στην επιδίωξη της ταχείας και αποτελεσματικής επίλυσης της διαφοράς. Με βάση τη σκέψη αυτή, η μελέτη εξετάζει τις λειτουργίες και τους σκοπούς των προϋποθέσεων του παραδεκτού και των δικονομικών ρυθμίσεων για την ωρίμανση της διαφοράς προς κρίση στη διοικητική δίκη. Σε σχέση με τον Ν 5119/2024, αναλύονται οι συστηματικές επιλογές του νομοθέτη ως προς τη διάρθρωση της δίκης ενώπιον του ΣτΕ, με την εισαγωγή μιας γενικής εμβέλειας προκριματικής κρίσης της διαφοράς σε συμβούλιο, και εξηγείται ότι η επιτυχία του μείζονος σκοπού της ταχύτερης απονομής της δικαιοσύνης συνδέεται εν προκειμένω με τις ρυθμίσεις ως προς τα πρόσθετα δικαστικά δαπανήματα που επιβάλλονται, όταν οι διάδικοι επιλέγουν τη συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο.