Η παρούσα μελέτη διαρθρώνεται με κεντρικό άξονα την ανάδειξη του θεσμού της τακτικής άδειας των κρατουμένων, αφενός μεν ως θεμελιακού στοιχείου της κοινωνικής τους επανένταξης, αφετέρου δε ως μέσου άμβλυνσης των δεινών της ποινής. Συγχρόνως δε, εξετάζεται η τάση εργαλειοποίησης της αντεγκληματικής πολιτικής, με στόχο την ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος, ως αποτέλεσμα επικράτησης φαινομένων ποινικού λαϊκισμού. Παραμένει πάντοτε επίκαιρο το αίτημα: Ο νομοθέτης να αντέχει στις πιέσεις της κοινής γνώμης, εργαζόμενος σταθερά προς ενίσχυση και εμπέδωση φιλελεύθερων και δικαιοκρατικών επιλογών.