Το παρόν άρθρο αποτελεί έναν εκτεταμένο σχολιασμό της υπ’ αριθμ. 2940/2024 απόφασης του Η΄ Τριμελούς Πλημ/κείου Αθηνών (δικάζοντας σε β΄ βαθμό), το οποίο αθώωσε τον πρωτοδίκως καταδικασθέντα κατηγορούμενο για ρητορική μίσους με βάση το άρθρο 1 Ν. 927/1979 (όπως ισχύει). Σχετικά υποστηρίζεται ότι το πρωτοβάθμιο δικαστήριο παρέβλεψε το δογματικό κριτήριο της προσφορότητας, καθώς δεν ανέφερε, πόσο μάλλον αιτιολόγησε, με ποιον τρόπο η επίδικη γνώμη δημιούργησε τους σχετικούς κινδύνους. Η εκφορά άποψης δεν δύναται να υπαχθεί στον όρο «υποκίνηση» κατά τους όρους της ως άνω διάταξης. Όπως ανώτατα δικαστήρια ανά τον κόσμο έχουν καταστήσει σαφές, η ουσία της εκφοράς άποψης είναι η επίδρασή της στους άλλους. Περαιτέρω, η πρωτόδικη απόφαση κρίνεται προβληματική και από την άποψη της προβλεψιμότητας, καθώς δεν έλαβε υπόψη την ελευθερία έκφρασης του κατηγορουμένου (άρθρο 10 ΕΣΔΑ).