Με την παρούσα μελέτη επιτυγχάνεται, ύστερα από αναφορά των επιμέρους σχετικών νομοθετημάτων και συνταγματικών διατάξεων, μια αποσαφήνιση της νομικής έννοιας των μηνυμάτων κινητού τηλεφώνου (SMS) κατά τον ΚΠολΔ και μια ανάλυση του τρόπου εισαγωγής τους στο πλαίσιο πολιτικής δίκης ως αποδεικτικού μέσου. Σε αντίθεση με την ΠΠρΘεσ 3256/2015 και παράλληλα αντλώντας σκέψεις από την ΑΠ Ολ 1/2017, η μελέτη καταλήγει στο ότι τα SMS δεν πρέπει, καταρχήν, να θεωρούνται παράνομα αποδεικτικά μέσα και πως δεν προσβάλλονται τα δικαιώματα της ελεύθερης επικοινωνίας και του απορρήτου, όταν προσκομίζονται από τους ίδιους τους αντίδικους και συνάμα συνομιλούντες μέσω SMS στο πλαίσιο δικαστικής μεταξύ τους διένεξης. Σε αντίθετα αποτελέσματα καταλήγει, όταν τρίτος προσκομίζει SMS που αφορά ξεχωριστούς από αυτόν συνομιλούντες ή όταν διάδικος δεν έχει άλλο αποδεικτικό μέσο προς απόδειξη των ισχυρισμών, όπου σε αυτή την περίπτωση γίνεται λόγος για εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας.