Αίτηση ακυρώσεως, με την οποία προβάλλεται ότι η ο νομοθέτης περιορίστηκε στην καταβολή ποσών συντάξεων που αντιστοιχούν στις περικοπές μόνον των κύριων συντάξεων, χωρίς να διαλαμβάνει ρύθμιση για τις περικοπές των επικουρικών συντάξεων και την κατάργηση των επιδομάτων δώρων και αδείας κατά παράβαση του δεδικασμένου πουαπορρέει από τις 2287 και 2288/2015 αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας και της εν γένει υποχρεώσεως συμμορφώσεως της Διοικήσεως στις δικαστικές αποφάσεις. Ωστόσο, σύμφωνα με την Ολομέλεια του ΣτΕ, η υποχρέωση συμμορφώσεως προς τις δικαστικές αποφάσεις αφορά μόνον εκείνους που διετέλεσαν διάδικοι στη σχετική δίκη και νομιμοποιούνται να προβάλλουν παράλειψη, άρνηση ή πλημμελή συμμόρφωση προς τα κριθέντα με την δικαστική αυτή απόφαση όχι όμως και τρίτους οι οποίοι δεν υπήρξαν διάδικοι στην οικεία δίκη και οι οποίοι δεν νομιμοποιούνται σχετικώς. Εξάλλου, η ύπαρξη δεδικασμένου προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, ταυτότητα διαδίκων. Υπό τα δεδομένα αυτά, είναι απορριπτέοι ως αβάσιμοι οι λόγοι, αν έχουν την έννοια ότι ο νομοθέτης ήταν υποχρεωμένος, μετά την δημοσίευση των αποφάσεων 2287 και 2288/2015 του Συμβουλίου της Επικρατείας, να θεσπίσει ρύθμιση, με την οποία να προβλέπει τη χορήγηση σε όλους τους συνταξιούχους, των οποίων
οι συντάξεις είχαν υποστεί τις κριθείσες ως αντισυνταγματικές περικοπές, ποσά αντίστοιχα με όλες τις περικοπές αυτές.