H προβλεπόμενη στο άρθρο 18 παρ. 3 Ν 2121/1993 συμμετοχή των εκδοτών εντύπων στην «εύλογη αμοιβή» αντιστοιχεί στην «αμοιβή» («remuneration») βάσει του αναγνωριζόμενου
από το εθνικό δίκαιο sui generis σχετικού δικαιώματός τους και δεν μειώνει την συνεισπραττόμενη «δίκαιη αποζημίωση» των δημιουργών. Η ολική ή μερική αποστέρηση των εκδοτών εντύπων από το δικαίωμά τους στην λήψη της «εύλογης αμοιβής» ή η επιβολή σε αυτούς υποχρέωσης να φροντίσουν, ώστε, έστω και εμμέσως, να ωφεληθούν οι δημιουργοί από το συγκεκριμένο τμήμα της «εύλογης αμοιβής», συνιστά απαγορευμένη contra legem ερμηνεία του εθνικού δικαίου και δεν δύναται να το παραμερίσει στο πλαίσιο της επίδικης διαφοράς μεταξύ ιδιωτών και να εφαρμόσει αυτό καθαυτό το άρθρο 5 παρ. 2 στ. α΄ και β΄ της Οδηγίας 2001/29, έστω σε συνδυασμό με το άρθρο 17 παρ. 2 του ΧΘΔΕΕ. Το άρθρο 18 παρ. 3
Ν 2121/1993 δεν δύναται να παραμερισθεί με βάση τα άρθρα 17 Σ και 1 του ΠΠρ.Πρωτοκόλλου ΕΣΔΑ, διότι αυτά προστατεύουν τις γεννημένες ενοχικές απαιτήσεις όχι μόνο των δημιουργών, αλλά και των εκδοτών εντύπων.