Η υπόθεση αφορά έφεση που άσκησε το Δημόσιο κατά απόφασης του Διοικητικού Εφετείου, η οποία είχε δεχθεί αίτηση ακυρώσεως των εφεσιβλήτων και είχε ακυρώσει εν μέρει την αναδάσωση που είχε κηρυχθεί με απόφαση του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Αττικής.
Η έφεση του Δημοσίου απορρίφθηκε. Το δικαστήριο έκρινε ότι οι εφεσίβλητοι διατηρούσαν το έννομο συμφέρον να ζητήσουν την ακύρωση της πράξεως αναδασώσεως, παρά την συμπερίληψη της έκτασης σε αναρτημένους δασικούς χάρτες, κατά των οποίων εκκρεμούν αντιρρήσεις ασκηθείσες από αυτούς. Και τούτο διότι μόνη η παραδεκτή άσκηση αντιρρήσεων κατά του αναρτηθέντος δασικού χάρτη αποκλείει την κύρωσή του, κατά το αμφισβητούμενο με αυτές μέρος, πριν από την εξέταση των αντιρρήσεων αυτών. Το δικαστήριο επικαλέστηκε την απόφαση 2399/2021 του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία επιλύει το ζήτημα του εννόμου συμφέροντος σε παρόμοιες περιπτώσεις. Περαιτέρω, το δικαστήριο έκρινε ότι οι λοιποί λόγοι έφεσης που προβλήθηκαν από το Δημόσιο δεν αφορούσαν ερμηνεία κανόνα δικαίου, αλλά αντίθετα αφορούσαν την ορθότητα, πληρότητα και επάρκεια της αιτιολογίας της εκκαλουμένης αποφάσεως, καθώς και την εκτίμηση των αποδείξεων από το δικάσαν εφετείο, και ως εκ τούτου ήταν απαράδεκτοι.