Η απόφαση αφορά την εκδίκαση αίτησης αναιρέσεως κατά απόφασης που απέρριψε την προσφυγή ενός σωματείου κατά πράξης προσδιορισμού φόρου κληρονομιών. Το ζήτημα εστιάζεται στην ερμηνεία και εφαρμογή της διάταξης που αφορά την απαλλαγή από φόρο κληρονομιών των μη κερδοσκοπικών νομικών προσώπων που επιδιώκουν θρησκευτικούς σκοπούς.
Το νομικό πλαίσιο που αναλύεται περιλαμβάνει το άρθρο 25 του ν.δ/τος 118/1973 και το άρθρο 1 του α.ν. 2039/1939, όπου καθορίζονται οι προϋποθέσεις για την απαλλαγή από τον φόρο κληρονομιών για τα νομικά πρόσωπα με κοινωφελείς, εκπαιδευτικούς, καλλιτεχνικούς, φιλανθρωπικούς ή θρησκευτικούς σκοπούς. Επισημαίνεται ότι η απαλλαγή δεν απαιτεί την απόδειξη ευρύτερης ωφέλειας προς το κοινό για τους θρησκευτικούς σκοπούς, αρκεί η αποδεδειγμένη επιδίωξη του θρησκευτικού σκοπού.
Η αίτηση αναίρεσης κρίνεται παραδεκτή, λόγω αντίθεσης της αναιρεσιβαλλομένης προς την απόφαση 2991/2013 του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία έκρινε ότι για την απαλλαγή από τον φόρο κληρονομιών αρκεί η επιδίωξη θρησκευτικού σκοπού χωρίς την απαίτηση ευρύτερης ωφέλειας προς το κοινό. Το δικάσαν δικαστήριο κρίνεται ότι εφάρμοσε εσφαλμένα τη νομοθεσία, καθώς δεν αναγνώρισε την απαλλαγή του σωματείου από τον φόρο κληρονομιών επειδή έκρινε ότι δεν επιδιώκει κοινωφελή σκοπό αλλά εξυπηρετεί τις θρησκευτικές και εκπαιδευτικές ανάγκες των μελών του.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας καταλήγει ότι το αναιρεσείον σωματείο, εφόσον επιδίωκε θρησκευτικό σκοπό σύμφωνα με το καταστατικό του και αυτό αποδείχθηκε αποτελεσματικά, δικαιούταν την απαλλαγή από τον φόρο κληρονομιών. Καταλήγει στην απόφαση ότι η αίτηση αναιρέσεως πρέπει να γίνει δεκτή, καθώς και η προσφυγή και να ακυρωθεί η πράξη προσδιορισμού φόρου κληρονομιών.