Η απόφαση αφορά την εφαρμογή και ερμηνεία του άρθρου 19 του νόμου 4251/2014, σχετικά με τη χορήγηση άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους σε αλλοδαπούς που έχουν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς με την Ελλάδα. Ειδικότερα, εστιάζει στην απόρριψη αίτησης αλλοδαπού για τη χορήγηση τέτοιας άδειας, λόγω μακροχρόνιας απουσίας του από τη χώρα μετά τη λήξη της τελευταίας άδειας διαμονής του, η οποία εκλαμβάνεται ως ένδειξη πρόθεσης απεγκατάστασης από την Ελλάδα.
Το δικαστήριο εξέτασε αν η διάταξη αυτή του νόμου ερμηνεύεται σωστά από τις αρμόδιες αρχές και αν η εφαρμογή της συνάδει με τις αρχές της αναλογικότητας και της προστασίας της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, όπως προβλέπεται από το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Το δικαστήριο έκρινε ότι διάταξη νόμου, η οποία εξαρτά την χορήγηση τίτλου παραμονής σε αλλοδαπό από την προηγούμενη διαμονή του στην Ελλάδα για ορισμένο χρονικό διάστημα, κείται εντός του περιθωρίου εκτιμήσεως που αναγνωρίζεται στα κράτη κατά την χάραξη της μεταναστευτικής τους πολιτικής και δεν αντίκειται στο άρθρο 8 της ΕΣΔΑ, ούτε στην αρχή της αναλογικότητας, εφόσον παραφυλάσσεται η εξουσία των αρμοδίων εθνικών αρχών να προβαίνουν στις αναγκαίες εξατομικευμένες σταθμίσεις μεταξύ, αφενός, του μέτρου της άρνησης χορήγησης άδειας διαμονής που συνιστά παρέμβαση στην ιδιωτική ή την οικογενειακή ζωή του αλλοδαπού και, αφετέρου, των λόγων που δικαιολογούν την παρέμβαση αυτή.
Το δικαστήριο έκρινε ότι η απόφαση των αρμοδίων αρχών να μην χορηγήσουν την άδεια διαμονής δεν παραβιάζει τα εν λόγω δικαιώματα, καθώς η απουσία του αλλοδαπού από την Ελλάδα κρίθηκε ως ένδειξη διακοπής των δεσμών του με τη χώρα.