Η απόφαση αφορά αντίθετες εφέσεις που ασκήθηκαν από τα διάδικα μέρη αναφορικά με την υπόθεση θανάτου μιας γυναίκας λόγω ιατρικής αμέλειας. Το νοσοκομείο επιδίωκε την εξαφάνιση της απόφασης που το καθιστούσε υπεύθυνο για τον θάνατο της γυναίκας και υπόχρεο για την καταβολή αποζημίωσης προς τους συγγενείς της, ενώ οι συγγενείς της θανούσας επιδίωκαν τη μεταρρύθμιση της απόφασης ώστε να γίνει εξ ολοκλήρου δεκτή η αγωγή τους.
Βάσει των διατάξεων του άρθρου 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα (ΕισΝΑΚ) και του άρθρου 106 του ίδιου νόμου, η ευθύνη του Δημοσίου ή των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου προς αποζημίωση προκύπτει όχι μόνο από την έκδοση μη νόμιμης εκτελεστικής διοικητικής πράξης ή από την παράλειψη έκδοσης τέτοιας πράξης, αλλά και από παράνομες υλικές ενέργειες ή παραλείψεις οφειλόμενων νόμιμων υλικών ενεργειών των οργάνων του Δημοσίου ή των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, εφόσον αυτές απορρέουν από την οργάνωση και λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών.
Συγκεκριμένα, για τη θεμελίωση της ευθύνης απαιτείται η παράνομη πράξη ή παράλειψη να έχει τελεστεί κατά την ενάσκηση της υπηρεσίας ή κατά κατάχρηση αυτής και να υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της παράνομης πράξης ή παράλειψης και της ζημίας που προκλήθηκε. Ο αιτιώδης σύνδεσμος συντρέχει όταν οι παράνομες πράξεις ή παραλείψεις ήταν επαρκώς ικανές να προκαλέσουν τη ζημιογόνο συνέπεια και πράγματι την προκάλεσαν.
Σε περίπτωση θανάτου, το άρθρο 932 του Αστικού Κώδικα (Α.Κ.) προβλέπει τη δυνατότητα επιδίκασης χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης στα μέλη της οικογένειας του θύματος. Η χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης αποσκοπεί στην ανακούφιση των μελών της οικογένειας του θανόντος από τον ψυχικό πόνο που δοκίμασαν λόγω της απώλειας. Για τον υπολογισμό του ύψους της χρηματικής ικανοποίησης λαμβάνονται υπόψη οι συνθήκες υπό τις οποίες επήλθε ο θάνατος και ο βαθμός της ψυχικής συγκίνησης που ο θάνατος αυτός προκάλεσε. Κατά την έννοια της διάταξης, στην οικογένεια του θύματος περιλαμβάνονται οι εγγύτεροι και στενώς συνδεόμενοι με τον θανατωθέντα συγγενείς, που δοκιμάσθηκαν ψυχικά από την απώλειά του. Υπό την έννοια αυτή, μεταξύ των προσώπων τούτων, εκτός του ή της συζύγου και των εξ αίματος συγγενών κατ’ ευθεία γραμμή και εκ πλαγίου έως και δεύτερου βαθμού, περιλαμβάνονται και οι εξ αγχιστείας συγγενείς πρώτου βαθμού.
Επιπροσθέτως, οι διατάξεις των άρθρων 928 και 930 του Α.Κ. αναφέρονται στην αποζημίωση των δικαιούχων διατροφής του θανόντος, οι οποίοι μπορούν να απαιτήσουν αποζημίωση για την απώλεια της διατροφής που θα έλαβαν από το θύμα, αν αυτό δεν είχε θανατωθεί. Σε περίπτωση θανάτωσης της συζύγου, η οποία υπό τις συγκεκριμένες οικογενειακές συνθήκες προσφέρει μόνον αυτή εν ζωή τις προσωπικές υπηρεσίες για την κάλυψη των αναγκών της οικογένειάς της, η έκταση αποζημίωσης του επιζώντος συζύγου και των τέκνων προσδιορίζεται από την αξία της συνεισφοράς της συζύγου – συνεισφοράς την οποία η θανατωθείσα ήταν προς τούτο υποχρεωμένη – με τη μορφή των προσωπικών της υπηρεσιών τόσο έναντι του συζύγου όσο και έναντι των τέκνων, δηλαδή χωριστά για κάθε δικαιούχο, χωρίς να είναι απαραίτητο να προσληφθεί άλλη υποκατάστατη δύναμη στη θέση της θανατωθείςας συζύγου.
Περαιτέρω, η άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος, σύμφωνα με τον νόμο 3418/2005, απαιτεί την ενάργεια με βάση τους γενικά αποδεκτούς κανόνες της ιατρικής επιστήμης, με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια. Οποιαδήποτε παράβαση αυτών των αρχών από το ιατρικό προσωπικό μπορεί να οδηγήσει σε ευθύνη του νοσοκομείου για αποζημίωση, είτε για περιουσιακή ζημία είτε για ηθική βλάβη του παθόντος.
Η δικαστική απόφαση αναλύει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επήλθε ο θάνατος της γυναίκας, διαπιστώνοντας πως οφειλόταν σε ιατρική αμέλεια κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης, καθώς δεν έγινε ο αναγκαίος έλεγχος για τον εντοπισμό και αφαίρεση όλων των χειρουργικών γαζών, οδηγώντας σε σοβαρές επιπλοκές και τελικά στον θάνατο της γυναίκας. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η παράλειψη αυτή τελεί σε άμεση αιτιώδη συνάφεια με τη φλεγμονώδη αντίδραση του οργανισμού της ασθενούς στα εναπομείνοντα εντός της περιτοναϊκής της κοιλότητας, για χρονικό διάστημα τεσσάρων ετών, δύο ξένα σώματα, την εξ αυτού του λόγου επιβάρυνση της υγείας της, η οποία επιδεινώθηκε κατά τη διάρκεια της δεύτερης νοσηλείας της στο δεύτερο Νοσοκομείο και εν τέλει, με το θανατηφόρο αποτέλεσμα που επήλθε. Αντίθετα έκρινε ότι δεν προκύπτει παράνομη πράξη ή παράλειψη των ιατρών του δεύτερου Νοσοκομείου.
Το Δικαστήριο αποφάσισε την απόρριψη της έφεσης του Νοσοκομείου και την εν μέρει αποδοχή της έφεσης των συγγενών της θανούσας, αυξάνοντας τα ποσά της αποζημίωσης λόγω ψυχικής οδύνης που είχαν αρχικά επιδικασθεί. Συγκεκριμένα, αποφάσισε ότι το Νοσοκομείο οφείλει να καταβάλει 150.000 ευρώ στον σύζυγο της θανούσας, 200.000 ευρώ σε κάθε μία από τις δύο θυγατέρες της, και 50.000 ευρώ στην πεθερά της. Ως προς το αίτημα αποζημίωσης λόγω στέρησης των υπηρεσιών της θανούσας, το Δικαστήριο έκρινε ότι ορθώς απερρίφθη το αγωγικό αίτημα λόγω μη προσκόμισης αποδεικτικών στοιχείων.