Η παρούσα υπόθεση αφορά την αγωγή που ασκήθηκε από δικηγόρο εναντίον Δήμου για την είσπραξη αμοιβών που αναφέρεται πως δεν καταβλήθηκαν για παρεχόμενες νομικές υπηρεσίες.
Το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη ότι: α) για την διεκδίκηση της μη καταβληθείσας αμοιβής των δικηγόρων υφίστανται ειδικές διατάξεις στον Κώδικα Δικηγόρων σε συνδυασμό με εκείνες του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, β) η μεταξύ της ενάγουσας δικηγόρου και του διαδίκου Δήμου σύμβαση, όπως προκύπτει από το περιεχόμενό της, δεν διέπεται από τις διατάξεις του ν. 4412/2016, ούτε άλλωστε τούτο συμφωνήθηκε από τα συμβαλλόμενα μέρη, αλλά αντιθέτως προβλέφθηκε ρητώς πως έχουν εφαρμογή οι διατάξεις των ν. 3852/2010 και του Κώδικα Δικηγόρων, γ) η παροχή των δικηγορικών υπηρεσιών, εξαιρείται ρητώς από την εφαρμογή των διατάξεων του ν. 4412/2016, καθ’ο μέρος ρυθμίζει τα περί παροχής υπηρεσιών στο Βιβλίο I αυτού, κρίνει ότι η προκείμενη διαφορά δεν εμπίπτει στην δικαιοδοσία του Δικαστηρίου τούτου ως διαφορά από σύμβαση παροχής υπηρεσιών, αλλά σε εκείνη των πολιτικών δικαστηρίων, του ζητήματος τούτου αυτεπαγγέλτως εξεταζόμενου, κατ’ άρθρο 12 παρ. 1 του ΚΔΔ.