Στην παρούσα περίπτωση, ο ενάγων, μετά το θάνατο της συζύγου του, διεκδίκησε συμμετοχή στην αύξηση της περιουσίας της κατά τη διάρκεια του γάμου τους. Οι προϋποθέσεις για την εν λόγω αξίωση περιλαμβάνουν τη λύση ή ακύρωση του γάμου, την αύξηση της περιουσίας του υποχρέου συζύγου μετά το γάμο, και τη συμβολή του δικαιούχου συζύγου στην αύξηση αυτή. Η αξίωση - συμμετοχής στα αποκτήματα είναι μεν ενοχική, με την έννοια ότι στρέφεται μόνο από τον ένα σύζυγό κατά του άλλου συζύγου, όχι δε και κατά τρίτων, όπου μόνο ο επιζών δικαιούχος σύζυγος μπορεί να στραφεί κατά των κληρονόμων του αποβιώσαντος υποχρέου συζύγου, αφού ο θάνατος του υποχρέου δεν επιφέρει απόσβεση της αντίστοιχης αξίωσης.
Η τελευταία μεταβιβάζεται ως στοιχείο του παθητικού της κληρονομιάς στους κληρονόμους του υποχρέου συζύγου κατά το ποσοστό βέβαια που βαρύνει τον καθένα από αυτούς (άρθρο 1710 παρ.1, 1885 ΑΚ), όχι όμως και αντιστρόφως, εκτός αν έχει αναγνωρισθεί συμβατικά ή έχει επιδοθεί αγωγή γι' αυτήν.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η αγωγή ήταν αόριστη, διότι δεν περιείχε τα απαραίτητα στοιχεία για τον καθορισμό της συνολικής περιουσίας της αποβιώσασας συζύγου του, ούτε καθοριζόταν το ποσοστό της συμβολής του ενάγοντα στην επαύξηση της περιουσίας αυτής. Επίσης, η αγωγή δεν περιελάμβανε την αναγκαία αναφορά στην κληρονομιαία περιουσία και τις υποχρεώσεις του ενάγοντα ως κληρονόμου.
Η αγωγή του ενάγοντα απορρίφθηκε ως αόριστη στο σύνολό της. Το δικαστήριο έκανε δεκτό τον πρώτο λόγο έφεσης των εναγομένων, οι οποίοι υποστήριξαν ότι η αγωγή δεν περιείχε τα απαραίτητα στοιχεία για τον καθορισμό της περιουσίας και της συμβολής του ενάγοντα. Οι υπόλοιποι λόγοι έφεσης, που σχετίζονταν με το παραδεκτό της αγωγής, απορρίφθηκαν. Επίσης, απορρίφθηκε και η αντέφεση του ενάγοντα που ζητούσε αναγνώριση της πλήρους συμβολής του κατά 100% στην επαύξηση της περιουσίας της συζύγου του.