Ο ενάγων, ύστερα από μακροχρόνια προσωπική και οικονομική σχέση με την εναγόμενη, υπέγραψε πρακτικό διαμεσολάβησης που αφορούσε δάνειο ύψους 208.756 ευρώ από την εναγόμενη, η οποία είχε καλύψει έξοδά του για εργασίες σε τουριστικά καταλύματα στη Ζάκυνθο. Το πρακτικό περιείχε όρους αποπληρωμής με τόκο, κυρώσεις για καθυστερήσεις, και δικαίωμα χρήσης του ακινήτου από την εναγόμενη για συγκεκριμένες ημέρες.
Ο ενάγων ζήτησε την ακύρωση του πρακτικού, ισχυριζόμενος α) έλλειψη τυπικών στοιχείων, β) ελάττωμα στη βούλησή του λόγω πλάνης και γ) αισχροκέρδεια λόγω εκμετάλλευσης της ψυχικής του κατάστασης από την εναγόμενη. Το δικαστήριο, εξετάζοντας τις συμφωνίες και το ιστορικό των συναλλαγών, απέρριψε την αγωγή, καθώς έκρινε ότι ο ενάγων κατανοούσε πλήρως τους όρους, οι οποίοι δεν κρίθηκαν αισχροκερδείς ή υπέρμετρα δεσμευτικοί, και αποφάνθηκε ότι το πρακτικό είναι έγκυρο και δεσμευτικό.