Με την υπό κρίση αίτηση αναίρεσης, το Ελληνικό Δημόσιο προσέβαλε απόφαση του Διοικητικού Εφετείου, η οποία είχε μεταρρυθμίσει απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου. Το ζήτημα αφορούσε την υποχρέωση του Ελληνικού Δημοσίου να καταβάλει αποζημίωση στους ενάγοντες λόγω στέρησης της διατροφής και της συνεισφοράς που θα παρείχε ο θανών στρατιωτικός (σύζυγος και πατέρας των εναγόντων), ο οποίος έχασε τη ζωή του εξαιτίας της πτώσης στρατιωτικού ελικοπτέρου.
Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, αφού έκρινε ότι στοιχειοθετείτο, κατ’ αρχήν, ευθύνη του Ελληνικού Δημοσίου προς αποζημίωση, ως προς τη σύζυγο κατά τον λόγο της απολεσθείσας συνεισφοράς του θανόντος στη λειτουργία του κοινού οίκου και ως προς τα τέκνα για απολεσθείσες δαπάνες διατροφής και εκπαίδευσης, έκρινε περαιτέρω ότι, στην προκειμένη περίπτωση, δικαιολογείτο από τις αρχές της καλής πίστης ο συμψηφισμός της μηνιαίας αποζημίωσης που δικαιούντο οι ενάγοντες λόγω διατροφής, εξαιτίας του θανάτου του συγγενούς τους, με το σύνολο της μηνιαίας σύνταξης λόγω θανάτου που δικαιούντο από το ίδιο ζημιογόνο γεγονός.
Μετά την άσκηση εφέσεων, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε ότι η ένσταση του Δημοσίου περί συνυπολογισμού ζημίας - κέρδους είχε προβληθεί απαραδέκτως με το υπόμνημα και μεταρρύθμισε την πρωτόδικη απόφαση.
Σύμφωνα με την κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο συνυπολογισμός της ωφέλειας στη ζημία, όπως συμβαίνει στην περίπτωση κατά την οποία το Δημόσιο οφείλει αποζημίωση λόγω διατροφής και σύνταξη λόγω θανάτου, λαμβάνεται υπόψη μόνον όταν το εναγόμενο Δημόσιο τον επικαλεστεί και δεν μπορεί να ληφθεί αυτεπαγγέλτως υπόψη από το δικαστήριο της ουσίας. Περαιτέρω, η ένσταση αυτή πρέπει αυτή υποχρεωτικά επί ποινή απαραδέκτου να προβληθεί το αργότερο κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο και είναι απαράδεκτη η προβολή της το πρώτον με υπόμνημα που κατατίθεται μετά τη συζήτηση της υπόθεσης.
Συνεπώς, η κρίση του Διοικητικού Εφετείου ήταν ορθή. Η αίτηση αναίρεσης απορρίφθηκε.