Κατά τη γνώμη που επικράτησε, προκύπτει ότι κατά ρητή επιταγή του νέου ν. 5092/2024, από τη θέση του σε ισχύ (Α'33/4-3-2024), παύουν να ισχύουν όλες οι διατάξεις του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου, περί αιγιαλού και παραλίας, που ίσχυαν μέχρι τότε στα Δωδεκάνησα (άρθρο 23 παρ. 9). Εξάλλου, με το προϊσχύσαν καθεστώς του Κανονισμού Δωδεκανήσου ο αιγιαλός, στις περιοχές εκτός αστικών κέντρων, επεκτεινόταν επί ζώνης 12 μέτρων πέραν της οριογραμμής του μεγίστου συνήθους χειμερίου κύματος, και η παραλία εκτεινόταν από τα όρια του αιγιαλού μέχρι τα όρια κάθε άλλης δημόσιας ή ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ενώ με το ισχύον πλέον καθεστώς και στα Δωδεκάνησα, ο αιγιαλός περιορίζεται στη ζώνη ξηράς που βρέχεται από τη θάλασσα κατά τις μεγαλύτερες και συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων της, και η παραλία στη ζώνη της ξηράς, που είναι συνεχόμενη προς τον αιγιαλό, η οποία δεν μπορεί να εκτείνεται περισσότερο από πενήντα μέτρα από την οριογραμμή του αιγιαλού, εισάγοντας έτσι ουσιώδη μεταβολή του νομοθετικού καθεστώτος. Ενόψει τούτων, βάσει της μεταβατικής διάταξης του ως άνω άρθρου 23 παρ. 9 εδ. β΄του ν. 5092/2024 επιβάλλεται να χωρήσει νέος καθορισμός της οριογραμμής του αιγιαλού και της παραλίας στις υπόψη περιοχές των Δωδεκανήσων σύμφωνα με το άρθρο 5, ενώ απαραίτητη προϋπόθεση στην περίπτωση κατάληψης τμήματος κοινοχρήστου χώρου αιγιαλού διά της αυθαιρέτου τοποθετήσεως κινητών στοιχείων για τη νομιμότητα της έκδοσης πράξης απομάκρυνσης τους και επιβολής προστίμου του ν. 5092/2024 για τις περιοχές που, υπό το προγενέστερο νομοθετικό καθεστώς, ίσχυε ο καταργηθείς πλέον Κανονισμός Δωδεκανήσου, είναι η αναφορά στην έκθεση αυτοψίας των αρμοδίων οργάνων της Κτηματικής Υπηρεσίας, είτε της πολιτειακής πράξης με την οποία σύμφωνα με το άρθρο 5 του ν. 5092/2024 έχει καθοριστεί η οριογραμμή αιγιαλού και παραλίας στην επίδικη περιοχή, εντός των ορίων της οποίας βρίσκονται τα φερόμενα ως αυθαιρέτως τοποθετηθέντα κινητά στοιχεία, είτε με παρεμπίπτουσα κρίση της Διοίκησης να προσδιορίζεται η θέση των κινητών αυτών στοιχείων για τα οποία εκδόθηκε η πράξη άμεσης απομάκρυνσης ως ευρισκόμενων εντός αιγιαλού, όπως αυτός ορίζεται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 3 του ν. 5092/2024. Και τούτο διότι, όπως έχει παγίως νομολογιακά κριθεί, ο αιγιαλός αποτελεί φυσικό φαινόμενο και δεν απαιτείται καθορισμός του με διοικητική πράξη. Κατά συνέπεια, εάν δεν έχει καθορισθεί ο αιγιαλός με εκδιδόμενη κατά νόμο διαπιστωτική διοικητική πράξη σύμφωνα με το άρθρο 5, η Διοίκηση επιλαμβανόμενη ζητήματος, για την επίλυση του οποίου είναι κρίσιμο στοιχείο ο προσδιορισμός των ορίων του αιγιαλού, οφείλει να προβεί σε παρεμπίπτουσα και αιτιολογημένη με συγκεκριμένα στοιχεία κρίση για την συνδρομή του πιο πάνω πραγματικού γεγονότος που προσδιορίζει τα όρια του αιγιαλού (αντίθ. μειοψ.)