Σύνταγμα. Προστασία περιβάλλοντος. Μέτρα προστασίας που έχουν ως αποτέλεσμα ουσιώδη στέρηση της χρήσης της ιδιοκτησίας κατά τον προορισμό της. Η αποζημίωση του ιδιοκτήτη δεν απόκειται στη διακριτική ευχέρεια της διοίκησης. Η αξίωση αποζημίωσης γεννάται ανεξάρτητα από το αν περιέχονται σχετικές διατάξεις στις κανονιστικές πράξεις και από το αν έχει εκδοθεί το Προεδρικό Διάταγμα που προβλέπει η διάταξη του άρθρου 22 παρ. 1 του ν. 1650/1986. Η ως άνω αποζημίωση δεν μπορεί να υπερβαίνει την πλήρη αξία του ακινήτου. Στοιχεία που λαμβάνονται υπόψη για τον προσδιορισμό του ύψους της. Μόνος ο προορισμός του ένδικου ακινήτου προεχόντως για γεωργική ή κτηνοτροφική χρήση, ως κείμενου εκτός σχεδίου και ορίων οικισμού, δεν απέκλειε, κατ’ αρχήν, αξίωση προς αποζημίωση. Αναιρεί, ως ανεπαρκώς αιτιολογημένη, την απόφαση που έκρινε αντιθέτως και απέρριψε την αγωγή αποζημίωσης.
Τα εμπράγματα δικαιώματα προστατεύονται στο πλαίσιο του προορισμού του ακινήτου.
Σε κάθε περίπτωση επέμβασης στην περιουσία ενός προσώπου πρέπει να εξασφαλίζεται δίκαιη ισορροπία μεταξύ των απαιτήσεων του γενικού συμφέροντος του κοινωνικού συνόλου και των απαιτήσεων για την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων του προσώπου. Για τη στάθμιση αυτή λαμβάνεται υπόψη, μεταξύ άλλων κριτηρίων, και η αναγνώριση δικαιώματος αποζημίωσης του θιγομένου.
Η θεμιτή επιδίωξη της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος με επιβολή περιορισμών στη χρήση των ακινήτων δεν απαλλάσσει το Κράτος από την υποχρέωσή του να αποζημιώσει τον θιγόμενο ιδιοκτήτη, το ακίνητο του οποίου κατά το χρόνο κτήσης του δεν υπέκειτο στους περιορισμούς αυτούς, για την ουσιώδη και υπερβαίνουσα το εκάστοτε προσήκον μέτρο στέρηση ορισμένων από τις νόμιμες χρήσεις που προβλέπονταν για το ακίνητο αυτό πριν από την επιβολή των περιορισμών.