Δικονομία ΣτΕ. Αναίρεση. Διαφορά με χρηματικό αντικείμενο κάτω των ορίων και μη αφορώσα περιοδικές παροχές ή τη θεμελίωση δικαιώματος σε σύνταξη ή σε εφάπαξ παροχή και τον καθορισμό του ύψους της. Αλυσιτελής η προβολή ισχυρισμών περί παραδεκτού της αναίρεσης. Αμφισβήτηση και του ποσού της κύριας απαίτησης και του ποσού των τόκων. Το παραδεκτό της αναίρεσης κρίνεται με βάση το ποσόν της κύριας απαίτησης. Αδιάφορο εάν με το αναιρετήριο προβάλλονται και λόγοι που αφορούν στους τόκους. Πλειονότης αναιρεσιβλήτων ή αναιρεσειόντων. Προσδιορισμός του αντικειμένου της διαφοράς από το ποσόν που αντιστοιχεί σε ένα έκαστο. Ισχυρισμός περί παραδεκτού της αναίρεσης. Επίκληση κρίσης της αναιρεσιβαλλόμενης περί αντιθέσεως διατάξεως στο Σύνταγμα ή σε υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις (αντίθεση του άρθρου 21 του ΚΝΔΔ στο Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ και το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο αυτής). Απαράδεκτη η αναίρεση εάν κατά το χρόνο της άσκησής της έχει ήδη επιλυθεί το εν λόγω ζήτημα με απόφαση ανωτάτου Δικαστηρίου. Αντίθετη η λύση όταν πριν από την άσκηση της αιτήσεως αναιρέσεως αμφισβητείται εκ νέου το ζήτημα και χωρεί παραπομπή στην 7μελή σύνθεση ή στην Ολομέλεια. Όρια ελέγχου αναιρετικού δικαστηρίου στην εν λόγω περίπτωση. Αναφορά σε αποφάσεις ανωτάτων Δικαστηρίων που επέλυσαν το ανωτέρω ζήτημα μετά την άσκηση της υπό κρίσιν αιτήσεως αναιρέσεως. Δεκτή η αναίρεση ως προς το ύψος του εφαρμοζόμενου επιτοκίου. Δεκτή η έφεση του αναιρεσείοντος Οργανισμού (ΟΓΑ), επιδίκαση της απαίτησης με επιτόκιο 6 %.