Αίτηση ακυρώσεως κατά πράξεως περί κηρύξεως εκτάσεως ως αναδασωτέας. Μετά την ισχύ του Ν. 3900/2010, αρμοδιότητα Διοικητικού Εφετείου, ενώ η έφεση υπάγεται στην αρμοδιότητα του ΣτΕ. Παρά ταύτα, διακράτηση της υπόθεσης. Υποχρεωτικότητα της κήρυξης εκτάσεως ως αναδασωτέας. Απαίτηση για ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, δυνάμενη να συμπληρωθεί από τα στοιχεία του φακέλου. Αναφορά σε απόφαση της Ολομέλειας, με την οποία κρίθηκαν ως αντισυνταγματικές οι διατάξεις του άρθρου 3 του ν. 998/1979, όπως αυτές αντικατεστάθησαν με την παράγραφο 1 του άρθρου 1 του ν. 3208/2003, αναφορικά με τον ορισμό του δάσους και της δασικής έκτασης. Αιτιολογημένη η προσβαλλόμενη απόφαση ως προς το δασικό χαρακτήρα της επίδικης έκτασης, με επαρκές έρεισμα στην έκθεση αυτοψίας και την έκθεση φωτοερμηνείας αεροφωτογραφιών, μη κλονιζόμενη από προσκομισθείσα υπό των αιτούντων ιδιωτική «τεχνική έκθεση – πραγματογνωμοσύνη». Εκτός των ορίων του ακυρωτικού ελέγχου η ουσιαστική κρίση της διοίκησης ως προς το δασικό χαρακτήρα της έκτασης. Άνευ επιρροής το γεγονός ότι όμορες της επίδικης εκτάσεις δεν έχουν χαρακτηριστεί δασικές. Δεν απαιτείτο η παρουσία των αιτούντων κατά την αυτοψία. Η αναδάσωση αποτελεί θεμιτό περιορισμό της ιδιοκτησίας ο οποίος επιβάλλεται κατά συνταγματική επιταγή.