ΙΚΑ. Σύνταξη αναπηρίας. Καλή πίστη. Μη νόμιμη η αναζήτηση από τους εφεσίβλητους ποσών που αντιστοιχούσαν σε κύριες συντάξεις που είχαν καταβληθεί αχρεωστήτως από το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ στον πατέρα τους, ελαιοχρωματιστή, και αφορούσαν το χρονικό διάστημα πέραν της ημερομηνίας, από την οποία αποφασίστηκε η εξαίρεση αυτού από την καταβολή εισφορών ασθενείας, για το λόγο ότι τέτοια εισφορά καταβαλλόταν παράλληλα και για τη σύνταξη που αυτός ελάμβανε από το ΤΕΒΕ. Πραγματικά περιστατικά. Νόμιμα και ορθά ήρθη η ασφαλιστική αναπηρία του εφεσίβλητου και διακόπηκε η καταβολή της σύνταξής του, με την αιτιολογία, για μεν το ένα χρονικό διάστημα, ότι αυτός δεν ήταν ασφαλιστικά ανάπηρος, για, δε, το έτερο χρονικό διάστημα και εντεύθεν, ότι δεν πληρούσε τις χρονικές προϋποθέσεις της §1 του αρ.28 του α.ν.1846/51 για συνταξιοδότηση. Σε κάθε περίπτωση, για το μετά την εν λόγω ημερομηνία χρονικό διάστημα, προκύπτει η καλή πίστη του θανόντος δικαιοπαρόχου των εφεσίβλητων, καθώς αυτός, έστω και εμμέσως, έθεσε σε γνώση των οργάνων του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ τη συνταξιοδότησή