Δικονομία ΣτΕ. Αναίρεση που ασκείται υπό την ισχύ του Ν. 3900/2010. Διαφορά με χρηματικό αντικείμενο άνω του ορίου. Προϋποθέσεις παραδεκτού της αναίρεσης. Δικονομική υποχρέωση τεκμηρίωσης του παραδεκτού με ειδικούς και συγκεκριμένους ισχυρισμούς στο εισαγωγικό δικόγραφο για ανυπαρξία σχετικής νομολογίας ή για αντίθεση της προσβαλλόμενης αποφάσεως προς πάγια νομολογία ενός τουλάχιστον εκ των τριών ανωτάτων δικαστηρίων ή του ΑΕΔ ή προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου. Φορολογία εισοδήματος. Μετ΄ ανακοπή κατά της ταμειακής βεβαίωσης μείωση του πρόσθετου φόρου σε ποσοστό 300 % επί του ποσού του κυρίου φόρου, κατ΄ εφαρμογή της διάταξης της παρ. 4 του άρθρου 2 του ν. 2523/1997. Κρίση της αναιρεσιβαλλόμενης ότι νομίμως το πρωτοβάθμιο δικαστήριο μεταρρύθμισε την ένδικη ταμειακή βεβαίωση, δοθέντος ότι υφίσταται τελεσίδικη απόφαση περί ακυρώσεως του σχετικού χρηματικού καταλόγου, κατά το μέρος που με αυτόν επιβλήθηκε πρόσθετος φόρος που υπερβαίνει το 300% του κυρίου φόρου. Απόρριψη του λόγου εφέσεως του δημοσίου, κατά τον οποίο η διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 2 του ν. 2523/1997 περί θεσπίσεως ανωτάτου ορίου ποσοστού πρόσθετου φόρου εφαρμόζεται μόνον για τα εισοδήματα που αποκτώνται μετά την 1.1.1997. Παραδεκτός ο ισχυρισμός ότι δεν υφίσταται νομολογία επί του ζητήματος της εφαρμογής της ανωτέρω ουσιαστικής διατάξεως, πλην όμως η αναιρεσιβαλλόμενη επαρκώς ερείδεται στην επάλληλη αιτιολογία της περί έκλειψης του νομίμου τίτλου για την είσπραξη του ένδικου ποσού πρόσθετου φόρου σε ποσοστό που υπερβαίνει το 300% του κύριου φόρου. Απορρίπτει αναίρεση.