Αστική ευθύνη του δημοσίου. Μισθολογικές διαφορές. Συνυπολογισμός ζημίας και ωφέλειας. Διακοπή παραγραφής. Τόκος υπερημερίας. Συνταγματικότητα. Καταβολή ποσών ως μισθολογικές διαφορές που προέκυπταν κατά το χρονικό διάστημα από την ημερομηνία που έπρεπε να καταταγούν οι ενάγουσες ως δόκιμοι λιμενοφύλακες, έως την ημερομηνία που ορκίστηκαν τελικά ως λιμενοφύλακες. Αβάσιμος ο ισχυρισμός των εφεσίβλητων, ότι η προκείμενη δίκη, κατά το μέρος που αφορά τα ποσά που τους έχουν ήδη καταβληθεί, πρέπει να καταργηθεί, ελλείψει αντικειμένου. Μη υπέρβαση εξουσίας από το ΔΠΠ. Η παράλειψη της Διοίκησης να συμμορφωθεί στις σχετικές ακυρωτικές αποφάσεις θεμελίωνε και αποδείκνυε την ύπαρξη της επικαλούμενης ζημίας των εφεσίβλητων. Κρατήσεις. Το Δημόσιο εδικαιούτο να προβάλει σε οποιαδήποτε στάση της δίκης, την ένσταση περί συνυπολογισμού ζημίας – ωφέλειας. Στη διοικητική δίκη δεν τυγχάνει εφαρμογής η συμπλήρωση της παραγραφής εν επιδικία. Άσκηση από τις εφεσίβλητες κατά των παράνομων ζημιογόνων πράξεων αιτήσεων ακύρωσης, διακόπτοντας, με τον τρόπο αυτόν, την παραγραφή. Μέχρι την άσκηση της αγωγής δεν είχε παρέλθει η προβλεπόμενη από το νόμο διετία. Mη αντίθεση της διάταξης του αρ.21 ΚΝπΔΔ (επιτόκιο 6%) στο Συντ., στο αρ. 6§1 της ΕΣΔΑ και στο αρ.1 του ΠΠΠ αυτής. Απορρίπτει την έφεση του Δημοσίου, κατά το μέρος που αφορά την 6η από τις εφεσίβλητες, ως απαράδεκτη, λόγω ποσού. Δέχεται εν μέρει την έφεση, κατά το μέρος που αφορά τις υπόλοιπες εφεσίβλητες. Προσδιορίζει το επιτόκιο των οφειλόμενων στις υπόλοιπες εφεσίβλητες τόκων σε 6%.