ΙΚΑ. Αστική ευθύνη του ΙΚΑ, λόγω εσφαλμένης ιατρικής διάγνωσης από το ιατρικό προσωπικό του. Απόδειξη. Μη λήψη υπόψη των προσκομισθεισών από τον εκκαλούντα ένορκων βεβαιώσεων του συζύγου και αδελφού αυτού, αντίστοιχα, διότι συντρέχει στο πρόσωπό τους, κατ’ αρ. 183§1 περ. γ’ του ΚΔΔ, λόγος αποκλεισμού εξετάσεώς τους ως μαρτύρων. Πραγματικά περιστατικά. Κρίση ότι, δεν προκύπτει ότι η μείωση της όρασης του εκκαλούντος, που τον κατέστησε ανάπηρο σε ποσοστό 80%, οφείλεται σε εσφαλμένη διάγνωση του ιατρού του ΙΚΑ [δεν προκύπτει ότι η συσκότιση στην όρασή του (θάμπωμα), που παρουσίαζε κατά την εξέτασή του από τον ιατρό του ΙΚΑ, ήταν σύμπτωμα του χρόνιου γλαυκώματος, που διεγνώσθη στις μεταγενέστερες εξετάσεις (4 έτη μετά), αφού οι λοιποί ιατροί που τον εξέτασαν δεν βεβαιώνουν περί αυτού]. Απορρίπτει την έφεση.