Αστική ευθύνη των ΑΕΙ σε αποζημίωση. Δυνατή η επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης. Έκταση αναιρετικού ελέγχου της σχετικής κρίσης του δικαστηρίου της ουσίας. Ελέγξιμη αναιρετικά η λήψη υπόψη από το δικαστήριο της ουσίας, για τον προσδιορισμό του ύψους της χρηματικής ικανοποιήσεως, πραγματικών περιστατικών μη επιτρεπόμενων να συνεκτιμηθούν για το σχηματισμό της κρίσεώς του αυτής ή η παράλειψή του προς συνεκτίμηση τιθέμενων υπόψη του πραγματικών περιστατικών, ασκούντων επίδραση στον προσδιορισμό του ύψους της χρηματικής ικανοποιήσεως. Αντιθέτως, μη υποκείμενη σε αναιρετικό έλεγχο η κρίση του δικαστηρίου της ουσίας ότι επήλθε στην συγκεκριμένη περίπτωση ηθική βλάβη, καθώς και ο προσδιορισμός του ύψους της χρηματικής ικανοποιήσεως, λόγω σχηματισμού της από την εκτίμηση πραγματικών περιστατικών, χωρίς υπαγωγή του πορίσματος σε νομική έννοια, ώστε να μπορεί να νοηθεί εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου. Κατ’ εξαίρεση υπαγωγή σε αναιρετικό έλεγχο για παράβαση της διατάξεως του άρθρου 932 Α.Κ. του προσδιορισμού από το δικαστήριο της ουσίας του ύψους της χρηματικής ικανοποιήσεως, εφόσον κριθεί υπέρβαση από το δικαστήριο των άκρων ορίων της διαγραφομένης από την εν λόγω διάταξη εξουσίας του. Εφαρμοστέες διατάξεις. Περιστατικά. Αναίρεση. Μη απαράδεκτο αυτής λόγω της μη συμπερίληψης
στο εισαγωγικό δικόγραφο της σχετικής συνοπτικής έκθεσης των νομικών ζητημάτων, που τίθενται με την κρινόμενη αίτηση. Λόγοι. Κρίση περί παράνομης της συμπεριφοράς των
οργάνων του ΑΕΙ, λόγω προσβολής του πυρήνα του δικαιώματος του αναιρεσιβλήτου, μέλους ΔΕΠ, για εκλογή σε ανώτερη ακαδημαϊκή βαθμίδα, λόγω της μη ανάθεσης σε αυτόν επαρκούς διδακτικού έργου, δεδομένου ότι για την εκλογή ή εξέλιξη σε θέση αναπληρωτή καθηγητή απαιτείται τετραετής τουλάχιστον αυτοδύναμη διδασκαλία, μετά την απόκτηση του διδακτορικού διπλώματος, στο γνωστικό αντικείμενο του οικείου τομέα. Δυνατότητα επιδίκασης από τα δικαστήρια της ουσίας ποσού, ανώτερου από τις απωλεσθείσες αποδοχές, ως προσήκοντος για την χρηματική ικανοποίηση του αναιρεσιβλήτου. Ύπαρξη προφανούς δυσαναλογίας του επιδικασθέντος ποσού σε σχέση με το μέγεθος της ηθικής βλάβης. Απόρριψη των λοιπών λόγων αναίρεσης ως απαράδεκτων κατά το άρθρο 12 του ν. 3900/2010. Εν μέρει δεκτή η αναίρεση (αναιρεί την υπ΄ αριθ. 470/2011 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πατρών).