Η σύμβαση “ghostwriting” αφορά στην κατά παραγγελία δημιουργία έργων με την εξής ιδιαιτερότητα: εκ των προτέρων συμφωνείται ότι η δημιουργία τους δεν πιστώνεται δημόσια στον πραγματικό δημιουργό τους αλλά στο πρόσωπο που τα παρήγγειλε καταβάλλοντας το σχετικό αντάλλαγμα.
Η έλλειψη ειδικών ρυθμίσεων ενίοτε δημιουργεί την εντύπωση ότι η αρχή της συμβατικής ελευθερίας επιτρέπει τη σύναψή της, παραγνωρίζοντας ότι η γενική ρήτρα των χρηστών ηθών αποτελεί κριτήριο ελέγχου της εγκυρότητάς της. Ακόμα όμως και όταν η σύναψή της θεωρείται ότι προσκρούει στη συγκεκριμένη επιταγή, δεν εξειδικεύονται τα κριτήρια, που οδηγούν στο χαρακτηρισμό της ως ανήθικης και άρα ως άκυρης για το λόγο αυτό.
Αρχικός σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η ανάδειξη των ιδιαιτεροτήτων της σύμβασης “ghostwriting” και η διάκρισή της από συναφείς πρακτικές.
Kυρίως όμως λόγω της μεγάλης συχνότητας σύναψής της σε διάφορους τομείς της δημιουργίας και εξαιτίας της ποικιλίας των προβληματισμών, που αυτή γεννά, η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στην εξειδίκευση των κριτηρίων της ανηθικότητας και στην επισήμανση των πιθανών κινδύνων και επιπλοκών.
Λόγω του ότι το ενδιαφέρον του θέματος δεν περιορίζεται στο πεδίο της νομικής επιστήμης, η παρούσα μελέτη εκτός από τους νομικούς είναι χρήσιμη και σε πρόσωπα, που δραστηριοποιούνται είτε στον καλλιτεχνικό χώρο είτε σε άλλους επιστημονικούς χώρους (π.χ. ιατρικούς ερευνητές, εκπαιδευτικούς).