Η παρούσα μελέτη έχει σκοπό να φωτίσει τις διάφορες πτυχές του δικαιώματος υπαναχώρησης του καταναλωτή από σύμβαση καταρτισθείσα εξ αποστάσεως ή εκτός εμπορικού καταστήματος, όπως αυτό έχει διαπλαστεί από την Οδηγία 2011/83/ΕΕ και την τροποποιητική αυτής Οδηγία 2019/2161/ΕΕ. Αρχικά εξετάζει το ρυθμιστικό πλαίσιο των άρθρων 3ε-3ιβ του Ν 2251/1994 (δικαιοπολιτικό θεμέλιο, προθεσμία και τρόπος άσκησης του δικαιώματος, έννομες συνέπειες απορρέουσες από την άσκηση, εξαιρέσεις), στη συνέχεια ερευνά τη νομική φύση του δικαιώματος και αναλύει την ανάγκη ύπαρξης ενός αναγκαστικού δικαιώματος υπαναχώρησης καθολικής ισχύος, ισότιμα προσβάσιμου από όλες τις κατηγορίες καταναλωτών και διακρινόμενου από απλότητα στην άσκησή του. Τέλος, εμβαθύνει στην υποχρέωση του προμηθευτή προς επιστροφή του καταβληθέντος τιμήματος μετά την άσκηση του δικαιώματος υπαναχώρησης με τη χρήση ίδιων μέσων πληρωμής με τα χρησιμοποιηθέντα από τον καταναλωτή και προτείνει μία τελολογική συσταλτική ερμηνεία της παρ. 1 του άρθρου 3θ του Ν 2251/1994, έτσι ώστε η εξαίρεση της «διαφορετικής ρητής συμφωνίας» να περιλαμβάνει είτε τη μεταγενέστερη της άσκησης του δικαιώματος υπαναχώρησης συμφωνία μεταξύ προμηθευτή και καταναλωτή είτε την πρότερη της άσκησης του εν λόγω δικαιώματος συμφωνία μεταξύ προμηθευτή και καταναλωτή με σχετικό συμβατικό όρο, ο οποίος αποτέλεσε αντικείμενο ατομικής διαπραγμάτευσης.